با پختن سبزیجات، صاف کردن، غلیظ کردن آنها و افزودن ادویه ها و چاشنی ها برای تنظیم طعم، درست می شود.
به همین دلیل حتی محصولات هاینز و کاگومه که می توان گفت تولیدکنندگان معروفی هستند را به عنوان «سس گوجه فرنگی» می نویسند. ما تشخیص می دهیم که سس کچاپ = سس گوجه فرنگی، زیرا کچاپ گوجه فرنگی بیشترین حجم توزیع را دارد و محبوب است.
دیدگاه غالب این است که ریشه و منشأ سس قرمز خرسی کچاپ یک چاشنی سس ماهی است که در چین باستان استفاده می شد.
سس ماهی مایعی است که از تخمیر غذاهای دریایی به دست می‌آید و گمان می‌رود که چاشنی تهیه شده با افزودن ادویه به آن «که جاپ» یا «که چیاپ» نامیده می‌شود.
این چاشنی بر پایه سس ماهی از چین به شبه جزیره مالایی آورده شد و زمانی که شبه جزیره مالایی مستعمره شد، مورد توجه بریتانیایی ها قرار گرفت و در انگلیسی به آن «کچاپ» می گویند.
با این حال، همچنین اشاره شده است که چاشنی‌ای که بریتانیایی‌ها در شبه جزیره مالایا دیدند، احتمالاً چاشنی مبتنی بر سس ماهی نبود.
در مورد سس قرمز کچاپ که در منطقه از شبه جزیره مالایی تا اندونزی رایج است، kecap manis که در انگلیسی “سس سویای شیرین اندونزیایی” نیز نامیده می شود.
چاشنی شیرینی است که با افزودن شکر، نمک و ادویه به پایه سویای تخمیر شده تهیه می شود که در ناسی گورنگ نیز استفاده می شود.
همچنین یک سس سویا خشک به نام kecap asin وجود دارد و کلمه “kecap” در اندونزی برای اشاره به چاشنی ها و سس ها به طور کلی استفاده می شود.
اگر به ریشه Omoto برگردیم، می توان گفت که چیزی شبیه سس ماهی از چین است، اما این عقیده نیز وجود دارد که مایع تخمیر شده در مالزی و اندونزی در قرن هفدهم به مایعات تخمیر شده برای غذاهای دریایی محدود نمی شد.
