لباس‌های گرم و سبک دستی که در ابتدا در کشمیر با استفاده از نخ پشمینه یا شاه‌توش ساخته می‌شد، شال‌های کشمیری به‌طور سنتی توسط خانواده‌های بافنده ساخته می‌شد و زنان نخ می‌ریسند و مردان پارچه را می‌بافند.
مشخصه شال‌ها نقش بوتای پیچیده‌ای است که با بافت تویل کانی بافته می‌شود یا با سوزنی و آملی دوزی می‌شود که روی پایه ساده اجرا می‌شود.
شال مارک توتو را شال حلقه‌ای نیز می‌نامیدند، زیرا مواد آن‌قدر ظریف بود که می‌توان کل شال را از طریق یک حلقه کوچک کشید.
اولین ذکر شال کشمیری به قرن یازدهم میلادی برمی گردد و از قرن شانزدهم میلادی در سراسر آفریقای شمالی، غرب، آسیای مرکزی و روسیه مبادله می شد.
حمایت امپراتوری نقش اساسی در حرکت و طراحی شال ها داشته است.
در هند، پوشاک و صنعت بافندگی آن مورد حمایت پادشاهان مغول قرار گرفت که به متحدان و مهمانان عالی رتبه شال را به عنوان خلعت تقدیم کردند.
این رسم بعدها توسط فرمانروای سیک، مهاراجه رنجیت سینگ، پذیرفته شد، که بافندگان کشمیری را تشویق کرد تا در اوایل قرن نوزدهم به مناطقی از پنجاب نقل مکان کنند.
شال ها نیز از قرن هجدهم به بعد به بخشی از مد اروپایی تبدیل شدند که توسط شرکت بریتانیایی هند شرقی تسهیل شد.
در حالی که شال ها عمدتاً توسط مردان در آسیای جنوبی و مرکزی پوشیده می شد، در اروپا، آنها به عنوان پوشاک لوکس برای زنان به بازار عرضه می شدند و ترمه به زودی نمادی از سلیقه نخبگان شد.
به دنبال توسعه ماشین‌های بافندگی مکانیکی اروپایی، تولید انبوه تقلید از منسوجات مختلف هندی، از جمله شال‌های کشمیری، در اروپا و سراسر جهان رایج شد.
موتیف بوتا در نسخه‌های غربی لباس تکرار می‌شد و با هر بار تکرار شیک‌تر می‌شد و در تقلیدهای باکیفیت بالا و پایین از شال کشمیری رایج‌تر می‌شد.
نقوش روی طرح‌های شال‌های قبل از استعمار، که دارای بوتاس‌های ساده‌تر و عناصر گلدار بود که به حاشیه‌ها محدود می‌شد، به زودی جای خود را به طرح‌های جدید پیسلی در سراسر پارچه که مورد علاقه خریداران غربی بود، داد.
امروزه شال کشمیری محصولی لوکس است.
تولید یک شال برای صنعتگران معمولاً یک سال طول می‌کشد و این لباس در مقایسه با لباس‌های مبتنی بر پلی‌استر مقرون به صرفه‌تر، ارزش عملکردی محدودی دارد.
در حال حاضر شال های سنتی کشمیری به تعداد محدود تولید می شود و با رقابت شدید شال های ماشینی که از موادی غیر از پشمینه ریسیده شده اند، مواجه است.
