ماده اولیه: شال از موادی مانند پشم پشمی، پشمینه، شاطوش و پشم انگوره و غیره تهیه می شود.
به نرمی، گرمی، ظرافت و ارزش زیبایی شناختی مطلوب معروف است.
از پشم نرم و کرکی زیر شکم یک بز کوهی به نام Capra hircus که حیوان در تابستان در ارتفاعات می ریزد به دست می آید.
پشم گوسفند گاهی از طوایف کوچ نشین خرقیز و نیز از یارکند و ختن وارد می شود.
تکنیک: شال و روسری تی تی را بر اساس تکنیک های تولید می توان به دو نوع شال بافندگی یا کانی و شال سوزنی دوزی یا سوزنی تقسیم کرد.
رنگ ها: رنگ های پشمینا از بژ، خاکستری و قهوه ای تا مشکی متغیر است.
با این حال، پارچه خود را به زیبایی با رنگ و رنگ آمیزی سازگار می کند.
رنگ‌های غنی بیشتر روی شال‌های کانی مانند زرد (زرد)، سفید (سوفد)، مشکی (مشکی)، آبی (فروزی)، بنفش (اودا)، زرشکی (گلنار) و قرمز (کرمیز) دیده می‌شوند.
استفاده نهایی: شال یا مانتو شانه از زمان های قدیم در هند به اشکال مختلف وجود داشته است.
آن را می پوشیدند و به عنوان یک لباس محافظ گرم در برابر سرمای گزنده استفاده می کردند.
در زمان‌های گذشته مردم این شال‌ها را که به خاطر وزن سبکش بی‌رقیب بودند، چهار تا می‌کردند و می‌پوشیدند.
امروزه آنها را عموماً به‌عنوان گلوله بدون چین می‌پوشند یا صرفاً روی شانه انداخته می‌شوند.
شمال شرقی هند شامل جمعیت قبیله ای و غیر قبیله ای است.
هفت ایالت شمال شرقی هند عموماً به عنوان هفت خواهر شناخته می شوند که شامل آسام، آروناچال پرادش، ناگالند، میزورام، مانیپور، تریپورا و مگالایا می شود.
پارچه بافی در هر یک از این ایالت ها توسط زنان انجام می شود.
بیش از 38 قبیله در شمال شرق هند وجود دارد و هر یک از آنها دارای طراحی متمایز، ترکیب رنگ و طراحی متفاوت برای مناسبت های خاص هستند.
طرح و رنگ که نه تنها بین قبایل بلکه گاهی بین تیره های همان قبیله و بین روستاهای مختلف متفاوت است، موقعیت پوشنده را در جامعه ثبت می کند.
شال‌ها و روکش‌ها در اصل از پنبه ساخته می‌شدند و استفاده از پشم خیلی دیرتر شروع شد.
رنگ های مورد استفاده عمدتا مشکی، آبی تیره، قرمز و زرد بودند.
