به‌طور سنتی، شال‌هایی که از پشم محلی ساخته می‌شوند، بر روی دستگاه‌های بافندگی گودال بافته می‌شوند، در حالی که شال‌های پشمی تجاری یا ظریف با استفاده از دستگاه بافندگی قاب یا بافندگی ژاکاردی بافته می‌شوند.
شال گردن بافتنی کولو را می‌توان با استفاده از تکنیک پرتاب شاتل و فلای شاتل بافته کرد، که دومی پارچه یکنواخت‌تری را با سرعت بیشتری تولید می‌کند.
شاتل مگس ابتدا با نخ پود مورد نیاز قبل از عبور از تار با استفاده از فرآیند گره بافی ثابت می شود.
نخ پشم تار ابتدا با غلتاندن نخ بر روی یک درام تار که از طریق آن به طور محکم روی تیر تاب قرار می گیرد، راه اندازی می شود.
پس از تنظیم مقدار مورد نیاز تار، آن را روی دستگاه بافندگی قاب نصب می‌کنند و پس از آن نخ‌های تار بر روی دستگاه کشیده می‌شوند و طبق طرح، قبل از پیچاندن به دور تیر جلویی، نخ‌های تار را از طریق هیلدها و نی رزوه می‌کنند.
ماشین بافندگی فرآیند بافت شال کولو توسط مردان و زنان انجام می شود.
پس از بافته شدن، نخ های انتهای شال به هم گره می خورند تا منگوله هایی ایجاد شود.
در مرحله آخر شال شسته می شود و در صورت نیاز به رنگ های شیمیایی رنگ می شود.
پتیس روی شال ها را می توان به طور جداگانه روی بافندگی های کوچک و باریک بافته کرد.
جزئیات روی حاشیه با استفاده از تکنیک اضافی بافت، پس از بافته شدن الگوی اصلی اضافه می شود.
الگوهای رایج عبارتند از طرح های هندسی، چابی (کلید)، پرندگان، دابیدار کرک (مار خالدار)، دیوار چین (دیوار بزرگ چین)، گودی (عروسک)، گلاب (رز)، گیاتونگ، کانگا (شانه)، لهریا (امواج)، تارا (ستاره) و مندیر (معبد).
الگوهای حاشیه بدون استفاده از کاغذ گراف یا طرح، با استفاده از دم کبوتر یا تکنیک ملیله شکاف بافته می شوند.
سپس پتیس ها در انتهای شال ها به صورت ماشینی دوخته می شوند و یا به عنوان عناصر تزئینی در کیف، کلاه یا سایر محصولات به کار می روند.
این الگوها در رنگ‌های اصلی روشن مانند قرمز، سبز، آبی، زرد، صورتی، نارنجی و سفید ارائه می‌شوند، اگرچه افزایش تقاضای تجاری منجر به تغییر در پالت رنگ به سایه‌های پاستلی خاموش شده است.
