بیشتر پلاستیک ها، اگر به شکل خالص وجود داشته باشند و به درستی دفع شوند، تهدید چندانی برای محیط زیست به شمار نمی روند.
اما واقعیت بسیار متفاوت است.
برخی از مونومرها – واحدهای تکرار شونده در زنجیره پلیمری که پلاستیک است – در ماده “شل” هستند، زیرا پس از واکنش های شیمیایی که پلاستیک را تشکیل می دهند، آزاد می مانند.
مونومرهایی که بسیاری از پلاستیک‌ها مانند صندلی پلاستیکی ناصر دست دوم را تشکیل می‌دهند به عنوان عامل سرطان یا نقایص مادرزادی شناخته شده‌اند – به عنوان مثال مونومرهای PVC مسئول شکل نادری از سرطان کبد هستند که در بین کارگران شیمیایی یافت می‌شود.
آزمایشات روی حیوانات آزمایشگاهی آسیب تولید مثلی ناشی از مونومرها را در سطوح خونی پایین‌تری نسبت به افراد عادی ساکن در یک کشور صنعتی نشان می‌دهد.
در بسیاری از موارد خطرناک ترین مواد در پلاستیک، مونومرهای شل نیستند، بلکه افزودنی هایی هستند که در طول تولید در مواد باقی می مانند.
چندین هزار افزودنی مختلف در تولید پلاستیک استفاده می شود.
آنها کاتالیزورهایی برای سرعت بخشیدن به فرآیند تشکیل، ترکیبات دیگری هستند که می توانند پلاستیک را انعطاف پذیرتر یا سفت تر کنند، برخی برای شفاف سازی، دوام بیشتر و غیره.
با افزایش سن پلاستیک یا قرار گرفتن در معرض نور خورشید و رطوبت، این مواد افزودنی به محیط و هر مایعی که پلاستیک ممکن است حاوی آن باشد، شسته می شود.
سه ماده شیمیایی مرتبط با پلاستیک که باعث مشکلات جدی سلامتی می شوند:
از فتالات ها برای کاهش شکننده شدن پلاستیک استفاده می شود.
آنها اغلب در لوازم آرایشی، بسته بندی، کیف های لوازم الکترونیکی مصرفی و اثاثه یا لوازم داخلی پلاستیکی یافت می شوند.
فتالات ها در داخل مولکول های پلاستیک محکم نیستند و به نظر می رسد به راحتی به بدن انسان راه پیدا می کنند.
فتالات ها معمولاً با خوردن فست فودها و سایر غذاهای چرب مانند کره و گوشت مصرف می شوند.
آنها عملکرد هورمون های مردانه را کاهش می دهند. فتالات ها با نقایص مادرزادی، کاهش باروری و اختلالات مغزی در کودکان مرتبط هستند.
استفاده از برخی فتالات ها در ساخت اسباب بازی های کودکان ممنوع است، اما هنوز آنقدر رایج هستند که در 99 درصد افراد آزمایش شده وجود دارند.
