در قرن نوزدهم، زمانی که یونیفورم مدرسه در کنار آموزش اجباری رایج شد، نوعی برابری با رفتار یکسان با همه دانش آموزان حاصل شد.
لباس فرم کلاس هفتم دخترانه با حذف نشانه‌های ظاهری تفاوت‌های طبقاتی، «استتار اجتماعی» را فراهم کردند.
یکی از مزایای ماندگار لباس‌های مدرسه این است که «لباس‌های رقابتی» دانش‌آموزان را کاهش می‌دهند – فشار اجتماعی برای پوشیدن لباس‌های خاص.
بیشتر بخوانید: آیا پوشیدن لباس فرم مدرسه باعث بهبود رفتار دانش آموزان می شود؟
با این حال، امروزه بحث در مورد لباس فرم از این موضوع دوری می‌کند که چگونه رفتار یکسان با دانش‌آموزان لزوماً با رفتار منصفانه با آنها یکسان نیست.
در واقع، این تحقیق نیاز به برابری را برجسته می‌کند: برای دستیابی به نتایج برابر بیشتر می‌توان نیاز به رفتار متفاوت با دانش‌آموزان داشت.
به طور منطقی، اگر برابری و یکسانی به طور مستقیم همبستگی داشته باشند، لباس فرم مدرسه و سیاست های لباس مدرسه باید تأثیر خنثی یا مثبتی بر همه دانش آموزان داشته باشد.
اما این مورد نیست.
طراحی لباس یا خط‌مشی‌هایی در مورد اینکه کدام لباس می‌تواند در چه زمانی و توسط چه کسی پوشیده شود، دانش‌آموزان فقیرتر، دختران، اقلیت‌های مذهبی و دانش‌آموزان دارای تنوع جنسیتی را به زیان می‌آورد.
این گروه های دانش آموزی با هم بیش از نیمی از جمعیت مدارس را تشکیل می دهند.
دانش آموزان یکنواخت نیستند
ما می دانیم که یونیفورم نسبت به جایگزین های غیریکنواخت در کل دوران تحصیلی دانش آموز ارزان تر است.
اما هزینه بالای اولیه یونیفرم می تواند بار قابل توجهی برای دانش آموزان خانواده های کم درآمد باشد.
برخی از دانش‌آموزان حتی در روزهای متناوب حضور می‌یابند، زیرا با خواهر یا برادرشان یک یونیفورم مشترک دارند، یا از مدرسه می‌گذرند تا زمانی که بتوانند یک یونیفرم گمشده را بخرند.
این طنز غم انگیزی است که ابزاری که برای تشویق دسترسی برابر به آموزش طراحی شده است، حتی قبل از عبور از دروازه های مدرسه برای برخی به مانع تبدیل شده است.
اما فراتر از هزینه، طراحی و سیاست یکنواخت می تواند مستقیماً بر توانایی دختران برای شرکت در فعالیت بدنی یا بازی در زمان ناهار تأثیر بگذارد.
بیشتر بخوانید: چرا مدارس می خواهند همه دانش آموزان شبیه هم باشند؟
