ارچه‌های زیادی در لباس‌های ورزشی استفاده می‌شوند، از جمله الیاف طبیعی سنتز شده از گیاهان و حیوانات (مانند پنبه، پشم) و الیاف مصنوعی تولید شده از طریق سنتز شیمیایی (مانند پلی استر، نایلون).
هر پارچه دارای نقاط قوت و محدودیت های مربوط به تنظیم حرارت و راحتی است که می تواند تحت تأثیر خواص مواد آن قرار گیرد.
بخش زیر متداول‌ترین ترکیب‌های پارچه‌ای را که در بدنه ادبیات فعلی ارزیابی می‌شوند، خلاصه می‌کند، نقاط قوت و محدودیت‌های مربوط به تنظیم حرارت و راحتی در حین ورزش را توصیف می‌کند، و نقش چندین ویژگی مواد در اتلاف گرما و راحتی را مورد بحث قرار می‌دهد.
پلی استر به دلیل پایداری ابعادی، احساس صاف و هزینه کم، متداول ترین ماده مصنوعی مورد استفاده در لباس ورزشی دختر بچه است.
با این حال، جذب رطوبت کم آن ممکن است در شرایط تعریق شدید محدودیتی باشد زیرا افزایش رطوبت در سطح پوست ممکن است منجر به احساس خیس شدن و ناراحتی پوست شود.
لباس های ورزشی پلی استر و نخی را در حین ورزش مقایسه کردند. دسوزا و همکاران به کاهش قابل توجهی در دمای هسته اشاره کردند، در حالی که رابرتز و همکاران.
بهبودهای قابل توجهی در احساس حرارتی و راحتی با پلی استر مشاهده کردند.
با این حال، شرایط آزمایش مورد استفاده توسط رابرتز و همکاران.
شامل آب و هوای معتدل و خشک (20.6 درجه سانتیگراد، 47.5٪ RH) و تلاش‌های با شدت کم تا متوسط بود که با استراحت 70 ثانیه‌ای که ممکن است باعث تعریق شدید در شرکت‌کنندگان نشده باشد.
مطالعات دیگر در مقایسه با پنبه یا پشم، هیچ مزیت راحتی یا تنظیم حرارت از پوشیدن پلی استر در طول ورزش مشاهده نکرده اند.
این اختلافات ممکن است با تفاوت های روش شناختی بین مطالعات به عنوان شرایط محیطی (20.6-33 درجه سانتی گراد، 20-60٪ RH) و مدت زمان ورزش متفاوت (30-60 دقیقه) توضیح داده شود.
