برای تعیین اثرات مصرف کشمش انگور، مداخلاتی با افراد دیابتی انجام شده است. در یک مطالعه تصادفی 12 هفته ای، تأثیر مصرف روزانه کشمش تیره در مقابل تنقلات فرآوری شده جایگزین بر سطح گلوکز و سایر عوامل خطر قلبی عروقی در 51 بیمار مبتلا به T2D مورد ارزیابی قرار گرفت
کشمش تیره و خشک کالیفرنیایی به صورت 28 گرم (90 کیلو کالری) سه بار در روز (قبل از صبحانه، ناهار و شام) داده شد. آن دسته از شرکت‌کنندگانی که کشمش مصرف کردند.
در مقایسه با گروهی که میان‌وعده‌های فرآوری‌شده جایگزین دریافت می‌کردند، 23 درصد کاهش قابل‌توجهی در سطح گلوکز بعد از غذا داشتند.
کاهش 19 درصدی در گلوکز ناشتا نیز مشاهده شد، اگرچه از نظر آماری معنادار نبود. اندرسون و همکاران یک کارآزمایی تصادفی شده مشابه را انجام دادند.
اما در این مورد شرکت کنندگان بیماران مبتلا به پیش فشار خون و هیپرگلیسمی خفیف بودند. مطابق با مطالعه قبلی، کشمش سطح گلوکز پس از غذا را کاهش داد. علاوه بر این، مشخص شد که سطح HbA1c کاهش یافته است.
مطالعه متقاطع تصادفی دیگری با 15 فرد سالم و 15 بیمار دیابتی انجام شد. آنها 74 گرم کشمش کورنتی یا 50 گرم گلوکز به عنوان غذای مرجع دریافت کردند.
علاوه بر این، اوج انسولین سرم در هر دو تیمار در 30 دقیقه در افراد سالم و در 90 دقیقه در T2D بود. نتایج نشان داد که مصرف کشمش باعث کاهش پاسخ گلوکز و انسولین در افراد سالم و دیابتی شد.
همان مطالعه متقاطع با 10 فرد سالم با وزن طبیعی انجام شد، اما هیچ تفاوتی در پاسخ‌های گلوکز و انسولین بین مصرف‌کنندگان کشمش یا گلوکز یافت نشد.
بیماران مبتلا به T2D در یک کارآزمایی مداخله ای آینده نگر تصادفی، کنترل شده و 24 هفته ای شرکت کردند. همه شرکت‌کنندگان میوه و سبزیجات کمتری نسبت به مقدار توصیه‌شده پنج وعده روزانه مصرف کردند.
اما گروه مداخله کشمش کورنتی معادل دو وعده میوه (36 گرم در روز) مصرف کردند در حالی که گروه کنترل انگور یا کشمش مصرف نکردند. بیمارانی که کشمش مصرف می کردند.
