یکی دیگر از مواد محبوب برای ساخت ژله هارتشورن بود. در قرن هفدهم در دستور العمل های ژله ظاهر شد. به عنوان مثال، در فرانسه، همانطور که باربارا کچام ویتون اشاره می کند، به طور کامل جایگزین پای گوساله و شیشه گلاس به عنوان منبع ژلاتین شده است.
هارتشورن همانطور که از نامش پیداست تراشه های شاخ یک گوزن نر جوان است. جالب توجه است که حتی با ظهور ژلاتین تجاری، هارتشورن همچنان برای ساخت ژله مورد استفاده قرار می گرفت.
احتمالاً تا حدودی به این باور مربوط می شد که اگر ژله تهیه شده با آن را بخورید، ویژگی های خاصی از گوزن را به دست خواهید آورد.
از دیگر کاربردهای ژله آماده خانواده به‌عنوان شکل اولیه مخمر (بیکینگ پودر) و تولید آمونیاک برای بوییدن نمک‌ها بود.
تنها با پیشرفت انقلاب صنعتی، ژلاتین صنعتی به دسری ارزان‌تر و قابل اعتمادتر تبدیل شد. با این حال خیلی به برند و قدرت ژلاتین بستگی داشت.
برای نتیجه نهایی که بوی نامطبوع یا بافت آن را داشته باشد، بی سابقه نبود. در قرن نوزدهم تقلب و سایر روش‌های مشکوک، بسیاری از مواد غذایی کارخانه‌ای را مورد تردید قرار داد، بنابراین برخی از تولیدکنندگان به تبلیغات حیله‌گر روی آوردند.
به عنوان مثال، جورج پی. سوینبورن در مورد محصولات ژلاتینی خود گزارش ستایش آمیزی از شیمیدانان برجسته روز منتشر کرد.
در طول قرن‌های 19 و 20 ژلاتین بیشتر و بیشتر قابل اعتمادتر شد و از نظر کیفیت به چیزی که امروز از آن لذت می‌بریم نزدیک‌تر شد.
امروزه ژلاتین صنعتی عمدتاً از گوشت خوک و پوست گاو، استخوان و غضروف تولید می شود. با این حال، جایگزین هایی برای گیاهخواران وجود دارد، اما برای آن ممکن است بخواهید به دنبال قسمت دوم و سوم باشید .
