گچ ها به ویژه گچ فایبر گلاس ابزارهای حمایتی هستند که برای کمک به نگه داشتن استخوان آسیب‌دیده در زمان بهبودی در جای خود استفاده می‌شوند.
اسپلینت ها که گاهی اوقات نیم گچ نامیده می‌شوند، نسخه‌ای کمتر حمایتی و محدودتر از گچ هستند.
گچ ها و آتل‌ها ممکن است برای کمک به درمان استخوان‌های شکسته و مفاصل و تاندون‌های آسیب‌دیده یا پس از جراحی شامل استخوان‌ها، مفاصل یا تاندون‌ها استفاده شوند.
هدف از گچ گیری یا آتل بی حرکت کردن استخوان یا مفصل در حین بهبودی از آسیب است. این به محدود کردن حرکت و محافظت از ناحیه از آسیب بیشتر کمک می کند.
پزشکان گاهی از گچ و آتل با هم استفاده می کنند. برای مثال، ممکن است ابتدا شکستگی را با یک آتل تثبیت کنند و پس از کاهش تورم اولیه، آن را با یک مورد کامل جایگزین کنند.
سایر شکستگی ها ممکن است فقط به گچ گرفتن یا فقط یک آتل نیاز داشته باشند.
برای اطلاعات بیشتر در مورد انواع مختلف گچ گیری و اسپلینت، از جمله مزایا و معایب هر کدام، ادامه مطلب را بخوانید.
تا دهه 1970، رایج ترین نوع گچ گیری با گچ پاریس ساخته می شد. این شامل مخلوط کردن پودر سفید با آب برای تشکیل یک خمیر غلیظ است.
قبل از استفاده از گچ، پزشک یک جوراب ساق بلند ساخته شده از مواد نازک و تاردار را روی ناحیه مورد نظر قرار می دهد.
سپس، قبل از استفاده از خمیر، چندین لایه پنبه نرم را در اطراف آن ناحیه می‌پیچند. در نهایت، خمیر به یک جعبه محافظ تبدیل می شود.
در حالی که آنها مانند گذشته محبوب نیستند، گچ‌بازی‌ها هنوز مزایایی دارند. در مقایسه با سایر انواع ریخته گری، گچ بری ها عبارتند از:
- ارزان تر
- قالب گیری در اطراف مناطق خاص آسان تر است
قالب های مصنوعی بیشتر از گچ استفاده می شود. آنها معمولا از ماده ای به نام فایبرگلاس، نوعی پلاستیک قالب گیری ساخته می شوند.
ریخته گری های فایبرگلاس به روشی مشابه با قالب های گچی اعمال می شود. یک جوراب ساق بلند روی ناحیه آسیب دیده قرار داده می شود، سپس در بالشتک پنبه ای نرم پیچیده می شود.
سپس فایبرگلاس در آب خیس می شود و در چندین لایه در اطراف منطقه پیچیده می شود. فایبرگلاس ظرف چند ساعت خشک می شود.
