چرم نتیجه تبدیل شدن با دباغی یک ماده پوسیده پوست به محصولی بادوام و ضد پوسیدگی، چرم است.
این دگردیسی به لطف دانش دباغان و دباغان صورت می گیرد.
بنابر تعریف، تمام موادی که از تغییر شکل پوست حیوانات به دست نمی‌آیند، از این فرقه مستثنی هستند.
بدون صنعت دامداری، چرم طبیعی وجود نداشت.
بدون صنعت چرم، پوست فقط یک ضایعات دیگر برای تصفیه و دفع خواهد بود.
امروزه، پوست توسط صنایع غذایی ارزش گذاری می شود و تجارت آن وارد تنظیمات پیچیده زنجیره ارزش توزیع گوشت از پرورش دهنده تا مصرف کننده می شود.
محصولات مورد نظر: گاو، گوسفند، بز و غیره.
پوست یک “محصول مشترک” گوشت است و بخشی از چهارمین چهارم (هر قسمتی از حیوان غیر از گوشت) است.
این ماده فاسد شدنی است که برای قابل استفاده بودن باید طبق قوانین بسیار دقیق تهیه و نگهداری شود.
در مکان‌های کشتار، پوست با استفاده از ابزارهای خاص و روش‌های ثابت شده به‌شدت از حیوان جدا می‌شود.
پوست اندازی می تواند دستی یا مکانیکی باشد اما همیشه توسط اپراتورهای با تجربه انجام می شود.
پوست‌ها قبل از ذخیره‌سازی از چربی و ماهیچه‌های باقی‌مانده پاک می‌شوند، این همان چیزی است که متخصصان به آن پیرایش می‌گویند.
حفظ “پوست های تازه” شامل از بین بردن آب موجود در آنها و در نتیجه جلوگیری از تخریب آنها است.
پوست ها با نمک پوشانده شده و روی هم چیده می شوند تا آب نمک جاری شود.
سپس نمک قبل از تا زدن و ذخیره سازی برداشته می شود.
نمک زدن را می توان در طبل نیز انجام داد.
پوست ها با نمک پوشانده شده و روی هم چیده می شوند تا آب نمک جاری شود.
سپس نمک قبل از تا زدن و ذخیره سازی برداشته می شود.
نمک زدن را می توان در طبل نیز انجام داد.
