جوراب شلواری (همچنین به عنوان جوراب شلواری شناخته می شود) پوشش های کاملاً نزدیک بدن از کمر تا پا هستند که بیشتر توسط خانم ها پوشیده می شود.
مانند جوراب ها معمولا از نایلون ساخته می شوند.
لباس ساپورت زنانه نانو یک تکه در دهه 1960 ظاهر شد و جایگزین مناسبی برای جوراب ساق بلند (نایلون) بود.
اصطلاح “جوراب شلواری” در ایالات متحده به وجود آمد و به ترکیب “شلوار” (یک اصطلاح آمریکایی برای زیرشلوار زنانه) با جوراب بافی نایلونی شفاف اشاره دارد.
در انگلستان به آنها جوراب شلواری می گویند، اصطلاحی که به تمام این لباس ها بدون توجه به انکار اشاره دارد.
در ایالات متحده، اصطلاح جوراب شلواری برای لباس های غیر شفاف مشابه جوراب شلواری استفاده می شود، مانند لباس هایی که دختران، رقصندگان و ورزشکاران می پوشند.
جوراب شلواری به دلایل مختلفی پوشیده می شود.
جوراب شلواری شفاف که با رنگ پوست پاها مطابقت دارد می تواند ظاهر پاها را بهبود بخشد و آنها را صاف تر نشان دهد.
جوراب شلواری تیره‌تر می‌تواند پاها را با مشخص کردن شکل و باریک‌تر نشان دادن پاها تقویت کند.
جوراب شلواری قهوه ای توهم پاهای برنزه را ایجاد می کند.
برنزه شدن فوری جوراب شلواری همچنین کاربرد عملی دارد، زیرا می تواند گرما را در هوای سردتر فراهم کند و اجازه دهد فرد حتی در زمستان “پا برهنه” به نظر برسد.
جوراب شلواری که با لیکرا بافته می شود با اعمال فشار یکنواخت بر روی پاها در طول روز، گردش خون را بهبود می بخشد.
جوراب شلواری در حال حاضر یک منظره استاندارد در دفاتر در سراسر جهان است، جایی که آنها به عنوان بخشی از کد لباس حرفه ای برای زنان پذیرفته شده اند.
گرچه امروزه در میان خانم‌های جوان ترند بی‌نهایت رایج است، اما جوراب بافی هنوز در دفاتر و مکان‌هایی که لباس رسمی مورد نیاز است رایج است.
مدارس با یونیفرم اغلب به نوعی جوراب بافی به عنوان بخشی از لباس (معمولا جوراب شلواری یا جوراب شلواری) نیاز دارند.
بیشتر جوراب‌های شلواری از نایلون و مقدار کمی اسپندکس تشکیل شده‌اند که خاصیت ارتجاعی و فرمی که مشخصه جوراب شلواری مدرن است را فراهم می‌کند.
متأسفانه، پارچه نایلونی تا حدودی مستعد پارگی است و معمول است که شیلنگ بسیار ضخیم بلافاصله پس از گیرکردن بر روی چیزی ناهموار یا تیز، “اجرا” کند.
